Verslag Kumpulan BKK van 8 juni 2002

Door Erin Anderson

Of nou aan het weer lag of aan de vele activiteiten die deze weken plaats vonden of nog plaats zullen vinden het feit ligt er dat Rita deze dag om 11.15 opende met de mededeling dat we maar met een klein groepje zouden zijn. Anders dan we de laatste tijd gewend waren werd deze kumpulan maar door tussen de 55 en 60 mensen bezocht. In haar openings woord als boven dankte Rita de mensen die van ver kwamen nog eens hartelijk voor hun komst.

Omdat het einde van ”het verhaal” rond Het Gebaar naderde en zowat alle informatie daaromtrent reeds was door gegeven verviel het gebruikelijke praatje van onze voorzitter Herman Bussemaker, daarvoor in de plaats kreeg Mw. Drs. Edy Seriese directrice van Het Indisch Wetenschappelijk Instituut (IWI) het woord.
Zij vertelde ons, beginnend met een anekdote over haar 15 jarige zoon die zich op de eerste dag van zijn middelbare schooltijd toen hij zich, net als alle andere leerlingen uit de klas met zijn culturele achtergrond moest voorstellen; op haar vraag hoe hij zich dat dan had gedaan tot haar verbazing antwoordde met: ”nou, als Indo natuurlijk”. Vooral dat natuurlijk trof haar, want hij was blank van vel, donkerblond van haar en onbestemd van ogenkleur. Het had Edy zelf veertig jaar gekost om zich te realiseren dat ze een Indo is.

Verder vertelde ze dat het IWI draait op de kracht en de inzet van vrijwilligers die veel tijd in dit instituut steken. Ook vertelde ze over de turbulente tijden die de Indische gemeenschap heeft meegemaakt waardoor deze zich nu op een dusdanige manier manifesteert dat zelf de pers er niet meer omheen kan.
Ze ging ook in op de verschillen die onzichtbaar blijven als je je blind staart op de turbulentie die de pers haalden en het Indische. Deze worden volgens haar zichtbaar als je inzoomt op de groep (de Indische gemeenschap) zelf. Want wie behoren tot de Indische gemeenschap? De generatie die de oorlog mee maakten, een generatie die aan het uitsterven is en waarmee de jongeren zich niet mee willen identificeren.
Deze gemeenschap word volgens haar niet beperkt tot oorlogsgeneraties, zelfs niet tot Indië noch als historische periode, noch als geografische plaats.

Er moet een andere opvatting komen van de Indische gemeenschap los van het oorlogsverleden met erkenning voor het recht op een eigen cultuur doorgegeven van ouder op kind niet alleen via biologische maar ook sociaal, emotioneel en rationeel via ”opvoeding”.
Dit is een taak die de IWI met name Edy Seriese voor ogen staat in het verlengde van het denken van Tjalie Robinson die al meteen na aankomst in 1957 begon te roepen dat het Indische een zelfstandige cultuur was. Het IWI is een plaats waar verschillende Indische generaties elkaar ontmoeten, waar scholieren, studenten, wetenschappers en andere geïnteresseerden informatie kunnen krijgen over de Indische gemeenschap. Dit alles opdat de verhalen van onze oorlogsgeneraties niet verloren mogen gaan. Want, zoals een oud spreekwoord zegt dat ze zelf verzonnen heeft: wie zijn verleden kent, heeft een toekomst. Dit was de boodschap die ze via haar kind, op zijn eerste dag van de middelbare school, heeft ontvangen.
Na het stellen van vragen en de gebruikelijke discussies over het besproken onderwerp gingen we over naar het volgende agenda punt: de maaltijd van Fietje zo als altijd goed verzorgt.

Na de maaltijd kwam MW. Christel Adelaar, actrice (wie kent haar niet als Mamaloe in de serie Pipo de Clown) ons met gebruik van dia’s vertellen over het boek dat ze samen met Chris Remhoff maakte over zijn levensverhaal. Het boek” De Beslissing” vertelt over het leven van Chris in beeldvorm omdat Chris wat moeilijker zijn gevoelens onder woorden kon brengen maar die wel uitstekend in tekeningen kon uitbeelden. Chris was net als wij een ”Buitenkamper”, tijdens het vertellen bleek dat het verhaal niet alleen over Chris ging maar ook het verhaal van Christel, een kampkind, er in verwerkt was. Het is, voor mij persoonlijk, in elk geval een boek dat ik graag in mijn collectie wil hebben. En met mij vele anderen. Het boek wordt als het kan in een oplage van 100 exemplaren gedrukt en is bij Christel te bestellen. Na het verhaal van Christel en de daarop volgende theepauze en verkoop van Fietje’s lekkernijen zongen we als altijd met Wim Young, die net van vakantie terug was, tot besluit ons bekende repertoire evergreens; waarna ieder met een voldaan gevoel huiswaarts ging.

Erin Anderson.